امروزه برنج در اکثر نقاط دنیا کشت می شود ولی مهمترین مناطق کشت آن در آسیا و عمدتاً در قسمتهایی است که سابقة طولانی کشت برنج دارند. مناطق مختلف از نظر میزان تولید و سطح زیر کشت و عملکرد در هکتار مختلف اند در این بین کشورهای در حال توسعه ، در اقتصاد جهانی غلات ، چه از نظر تولید و چه از نظر مصرف برنج ، دارای نقش فزاینده و رشد بمراتب بیشتری در مقایسه با کشورهای صنعتی است و تولید برنج در مقایسه با گندم با سرعت بیشتری رشد یافته است . آسیا همواره بیشترین میزان تولید را در جهان دارا بوده است . در دهة 1978ـ 1988، چین ، هند، اندونزی و بنگلادش بترتیب تولیدکنندگان عمدة برنج جهان بوده اند (فهیمی فر، ص 80 ـ 81، 83، 114). به طور کلی مهمترین عامل در افزایش میزان عملکرد در هکتار، ارتقای سطح مکانیزاسیون در مراحل مختلف کاشت ، داشت و برداشت است.
تولید اصلی برنج ایرانی در استانهای مجاور دریای خزر است .تنها این استانها آب کافی دارند که معلول بارش سالیانة فراوانی است که در زمینهای پست به 1200ـ1900 میلیمتر می رسد، و نیز به سبب شبکة متراکم رودخانه ها و نهرهای این استانها است . شرایط طبیعی در گیلان و مازندران گرچه مطلوب است اما در حد کمال نیست . کارشناسان معتقد هستند کشت بالای محصولات در استان های شمال کشور آنها را با کمبودهایی مواجه کرده است. مثلا میزان بسیار بالای برداشت برنج از شمال کشور باعث شده است کود شیمیایی فراوانی به جای کودهای حیوانی در مزارع شمال استفاده شود و می دانیم که اغلب کودهای حیوانی باعث عطر و طعم بهتر برنج می شوند و در کیفیت برنج بسیار موثر هستند. به همین دلیل معمولا برنج هایی که در مناطق حاشیه ای کشور کشت می شوند دارای کیفیت بهتری در عطر و طعم نسبت به برنج های شمال هستند.
در منطقه کلات محصول برنج کاران از آب چشمه های طبیعی و چشمه های معدنی کوه های هزار مسجد و آسلمه سیرآب می شود و همینطور کودهای حیوانی مرغوب منطقه باعث شده است که این برنج دارای عطر و طعمی بی نظیر در کیفیت باشد و یکی از نادرترین و بهترین برنج های ایران نام بگیرد.
